Jak człowiek nie marzy – umiera: "Skazany na bluesa"

"Przestałem marzyć. Jak człowiek nie marzy – umiera."

 - Ryszard Riedel

Dziś chciałabym opowiedzieć Wam o filmie, który powinien znać każdy fan zespołu "Dżem". Ja ciągle poznaję historie członków zespołu, uczę się słów, symultanicznie szukając ich głębokiego przesłania, chłonę eteryczne dźwięki i zastanawiam się, ile jeszcze istnieje tak fantastycznych zespołów, o których nie mam pojęcia.

     Niełatwo jest podjąć wyzwanie i nakręcić film o nieżyjącej osobie, nie narażając się przy tym na ostrą krytykę ze strony fanów. Oglądając film "Skazany na bluesa" należy mieć na uwadze przede wszystkim fakt, iż nie jest to film biograficzny, zatem nie wszystko, co zostało ukazane, jest zgodne z prawdą. Mimo to, historia Ryszarda "Ryśka" Riedla została przybliżona w dość sugestywny sposób. 

     Reżyser Jan Kidawa-Błoński znakomicie poradził sobie z wyznaczoną rolą. Udało mu się pokazać Ryśka takiego jakim był, wyciągając to, co w nim było zarówno najlepsze, jak i najgorsze. Kreacja głównej postaci wywarła na mnie pozytywne wrażenie, dzięki bezprecedensowej grze Tomasza Kota. Wydawać się mogło, że całym sobą czuje tę rolę, że jest dla niej stworzony. Warto zwrócić uwagę na bohaterów z dalszego planu. Przykładowo, Maciej Balcar jako Indianer wywarł na mnie szczególne wrażenie. Podobnie Jolanta Fraszyńska, trudno wyobrazić sobie kogoś innego do odegrania roli Goli.

     W tle przewijają się nieustannie utwory zespołu Dżem, takie jak Sen o Victorii, List do M czy Czerwony jak cegła.

     Interesującym zabiegiem były relacje retrospektywne, w których Rysiek wracał myślami do swojego dzieciństwa. Jedną z najbardziej wymownych scen była ta, w której mały Riedel trąbi na ojca, który bezlitośnie oddaje ukochanego psa chłopca do schroniska dla zwierząt. W pamięć zapadła mi również dwie inne sceny: pierwsza to ta, w której Rysiek i Indianer zostają "braćmi", co pieczętują uściskiem krwawiących dłoni. Drugą jest scena uwolnienia białego konia, która dla mnie oznacza manifestację wolności. Oprócz tego, tworzy klamrę z jedną ze scen końcowych, w której Rysiek wsiada na konia i odjeżdża.

     Wiele emocji wzbudziły we mnie krótkie sceny pomiędzy Ryśkiem, a jego synem Sebastianem. Jeżeli czegoś w filmie mi brakowało, to jedynie większej ilości scen, w których Riedel był naprawdę szczęśliwy. Może scena z córką? Sama Małgorzata Riedel mówiła, że ich życie, to nie były jedynie problemy, heroina, samotność... Były również szczęśliwe chwile i to ich zabrakło mi w "Skazanym na bluesa".

     W filmie nie brakowało scen, które wyciskały łzy z oczu. Najbardziej ujęły mnie momenty rozmów syna z ojcem. Ojciec, który sam miał zniszczone dzieciństwo, niszczy je synowi, ale orientuje się, że nie można żyć w ten sposób. Chwila, w której Jan Riedel daje synowi klucze był przełamaniem granicy. Później telefon do chorego syna, monolog Jana i odzyskanie świadomości przez Ryśka - to sceny, które długo nie wypadną z pamięci. Oprócz nich, pięknym momentem był ten, w którym Rysiek pyta: "Gosia, czy ty się mnie brzydzisz?" i mówi o tym, że może sobie znaleźć kogoś innego. Na to Małgorzata odpowiada, że wytrzyma wszystko, tylko musi czuć, że Rysiek ją kocha. Jest to jedna z moich ulubionych scen.

     Pozwolę sobie wrócić do początku filmu, a konkretnie do sceny, w której Indianer odpowiada na pytanie Ryśka, co by zrobił, gdyby miał drugie życie. Przyjaciel odpowiada, że wówczas nie brałby "tego gówna" Ta wymowna scena porusza do głębi i jest idealnym akcentem na rozpoczęcie całej historii. Historii, która ukazuje drogę ku wolności, naznaczoną trudnym dzieciństwem, zdominowaną przez narkotyki, upiększoną utworami płynącymi prosto z serca.

     Przedstawię jeszcze jedną, ostatnią już ze scen, która wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Mam na myśli koncert Dżemu w szkole, podczas którego Rysiek z kapelą zabawiają publiczność, która zatapia się w bluesowych rytmach, tańczy, bawi się, eksponuje wolność. Oburzona dyrektorka i rozbierający się uczniowie - wspaniały pokaz kontestacji. Zdecydowanie na plus.

Polecam ten film każdemu z czystym sercem. Wyciska łzy z oczu, sprawia że na moment przystajemy i zastanawiamy się nad życiem, w którym piękne są tylko chwile, chwyta za serce i wciska w fotel.

Kilka kadrów z filmu:

♠

♠

♠

♠